Opdracht 2.3 Hfd. 2.
Maandag 27 April 2013,
Ik ben hartstikke boos op Robert. Het
is een stom kind, een super stom kind! Wacht je weet natuurlijk niet
waarover ik het heb.. Ik vertel het wel vanaf het begin.
Ik kwam op school. Ik was bang dat
Robert en zijn vrienden in de bosjes zaten. En dat ze me gingen aanvallen. Ik
kreeg gelijk, want ik was net op het schoolplein en toen sprongen ze
tevoorschijn. Ze wilden mijn wiskunde antwoorden maar die had ik al ingeleverd.
Robert werd erg boos en bedreigde mij met een mes. Ik was bang en ik gilde dat
ik ze niet had. Hij geloofde mij niet en wilde uithalen. Ik deinsde achteruit
en beschermde mezelf, maar daardoor kreeg ik een snee in mijn rechter hand. Ik
kreeg ineens een rare rode gloed voor mijn ogen en ik werd heel boos, nog bozer
dan eerst. Een van de leraren zag een klein stukje van het gevecht. De leraar
nam ons mee naar de conrector die ging uitzoeken wie van de twee schuldig was.
Eerst verdacht hij mij, maar toen hij het mes zag niet meer. Het was een heel
duur mes namelijk. Robert heeft straf gekregen, hij moet papieren opruimen!
Maar ik vind de straf helemaal niet zwaar genoeg voor iemand die met een mes
dreigt.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dinsdag 28 April,
Nou die Robert weet ook niet van
ophouden. Nu begint hij alweer. Vandaag heeft hij me uitgescholden en die
vrienden van hem zijn niet veel beter. Ze deden gewoon mee! Ik wilde naar de
lerarenkamer gaan maar durfde niet, want ik weet dat ik dan nog lang niet van
Robert af zal zijn.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Zondag 10 Mei,
O nee, morgen is Robert van zijn
straf af en wordt hij niet meer streng in de gaten gehouden. Ik hoop maar dat
hij mij met rust laat en een ander slachtoffer gaat zoeken.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Maandag 11 Mei,
Weet je wat er vanochtend gebeurde?
Het was echt niet leuk, het heeft heel mijn dag verpest. Ik had veel te lang op
bed gelegen en kwam pas om 8:15 uit bed. Nou moet ik 10 minuten fietsen om naar
school te komen. Ik snelde me in mijn kleding, at wat, deed mijn jas aan, pakte
mijn fiets en was weg. Maar in die haast reed ik over allemaal glasscherven
heen. Je raadt het al, mijn band was lek. Ik kon dat hele eind gaan lopen! Toen
ik op school aankwam werd het er niet veel beter op. De hele klas lachte
me uit (ik was zeker een half uur te
laat). Ik kreeg op mijn donder van de conrector en moest nablijven. Nou dat was
niet het ergste van de hele dag hoor, want toen het pauze was kwamen de jongens
(Robert en zijn vrienden) op me af. Robert zei met een vies glimlachje: 'Heey
Thomas moest je lopen? Hoe komt dat nou? Kreeg je een lekke band? O arme jij,
haha'. Toen kreeg ik ineens weer zo'n rare waas voor mijn ogen, ik weet ook
niet waarom. Ik mepte om me heen als een dolle dwaas. Diezelfde leraar van de
vorige keer zag weer wat er gebeurde, hij werd woedend en nam ons weer mee naar
de conrector. De conrector luisterde naar wat er gebeurd was. Eerst werd hij
niet kwaad, maar nadat ik weer een woedeaanval kreeg begon hij tegen ons te
schreeuwen 'Ik bel jullie ouders en jullie worden voor een week geschorst!' Ik
heb het nog niet tegen mama verteld. Ik ben bang dat ze heel boos op mij wordt,
als ze hoort dat ik geschorst ben...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Woensdag 13 Mei,
Mijn Leven is één
grote ramp. De conrector heeft mijn moeder gebeld én
verteld dat ik voor een week geschorst ben en ook waarom. Nu heeft ze
MEDELIJDEN met mij! Ze zegt de hele dag door 'Arme jij, ik wilde dat ik iets
voor je kon doen' en 'Je blijft nu toch wel uit de buurt van die engerds?!' Ik
mag niet meer naar buiten, niet eens meer naar het pleintje tegenover ons huis.
Mijn moeder is bang dat Robert me staat op te wachten! Belachelijk gewoon.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Vrijdag ochtend 15 Mei,
Gisteren ben ik stiekem toch naar
buiten gegaan. Dat was echt dom van me, mijn moeder kreeg gelijk. Ik wilde
gewoon even een frisse neus halen, ik fietste de hoek om en ja hoor raad eens
wie daar stond, Robert. Hij zei 'Ben je ook even je stinkhol uitgekropen?!
Haha', Ik werd boos en fietste zo snel ik kon weg, maar ik had geen schijn van
kans, want voor ik het wist zat Robert me op de hielen. Hij greep me vast en
zei: 'Niet zo snel weglopen. Ik heb nog een cadeautje voor je'. En hij gaf me
een dreun. Ik werd woedend en gaf hem er eentje terug. Ik dacht dat zal hem wel
leren om mij een dreun te geven. Ik stapte weer op en versnelde mijn tempo op
de fiets en maakte dat ik weg kwam.
Toen ik uiteindelijk thuis kwam zei
mijn moeder dat als ik naar haar had geluisterd dat ik Robert dan niet was
tegen gekomen, maar ik dacht alleen maar; wat heb ik daar nu nog aan?!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Maandag ochtend 18 Mei,
Hoi dagboek ik weet dat ik je nog
nooit zo heb aangesproken maar nu moet ik wel. Want het is iets persoonlijks.
Ik ben erg bang om naar school te gaan. Dit komt doordat Robert vandaag ook
weer naar school mag. Ik ga maar. Tot vanmiddag.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Maandag 18 Juni,
Hoi dagboek, ik
ben niet Thomas... ik ben de moeder van Thomas. Ik vind dat jij dit ook moet
weten.
Op maandag 18 Mei fietste Thomas na
school zoals gewoonlijk door het parkje. Robert en nog drie andere grote
jongens hadden zich in de struiken verstopt. Thomas fietste niets vermoedend
over het pad. Opeens sprongen de vier jongens uit de struiken. Thomas schrok zo
erg dat hij van de fiets viel. Thomas was machteloos. Hij lag daar en er werd
tegen hem getrapt, geschopt en geslagen.
Thomas kan dit niet meer na
vertellen. Ik hoop dat dit een boodschap is voor Robert en alle andere kinderen
die pesten of gepest worden.
